Stof

Na het bezoek aan de school in Gaun Farka, begint het einde van de reis in zicht te komen. Na 2,5 weken zijn we zeer tevreden over de doelen die we hebben bereikt. De scholen in Bettyani en Gaun Farka, het weeshuis, de nieuwe school in Chitwan, we hebben genoeg gespreksstof en stof tot nadenken. Hoe zal het de komende periode gaan, hoe kunnen wij hen daarbij ondersteunen en hoe zorgen we voor continuïteit?
De donderdag staat in het teken van afscheid nemen: De innemende Dil van de t-shirtwinkel, de familie Singh van de sjalenwinkel met prachtige stof, en natuurlijk van onze familie Chettri en het hotelpersoneel. Schatten van mensen met het hart op de juiste plek. Voor we naar het vliegveld gaan krijgen we cadeaus van ze en een tikka, uiteraard. Op het vliegveld geen problemen. We zijn snel door de onvermijdelijke controles in afwachting van onze vlucht naar Kathmandu. Die liet op zich wachten, niet ongebruikelijk in deze contreien. Meer dan een half uur na de oorspronkelijke vertrektijd, komt iemand doodleuk vertellen dat de vlucht vervalt vanwege "bird activities" boven het vliegveld van Kathmandu. Er zat niets anders op dan terug te keren naar de Chettri's. Iedereen verbaasd, maar we zijn weer van harte welkom. Aangezien de vluchten op vrijdag helemaal volgeboekt zijn, reizen we op vrijdag met een luxe minibus. Hoewel een busreis niet de bedoeling was, is de tocht van 6,5 uur is een belevenis op zich. De chaos, het abominabel slechte wegdek, de rijstijl van Nepali, onvergetelijk. Maar wat het meest bijblijft is de enorme hoeveelheid stof. Alles langs de weg is bedekt met bruin stof. Mensen, huizen, struiken, alles.
In Kathmandu bezoeken we snel nog Durbar square. Het is al in de middag en om 17 uur begint het hier al te schemeren. Ons laatste diner nuttigen we traditiegetrouw bij "het restaurant met de boom".
Zaterdag gaan we paarsgewijs naar plekken die we nog willen zien.Nog een gezamenlijke lunch in een prachtige, verborgen binnentuin en, eindelijk, naar het vliegveld. Geen problemen, alles gaat voorspoedig. De reis zal zo'n 12,5 uur duren. We stellen ons er maar op in; je ontkomt er niet aan als je naar huis wilt. En dat willen we allemaal. Het is een fijn vooruitzicht om onze eigen dierbaren weer te zien.
We maken nog een tussenlanding in Dubai, over stof gesproken. De woestijn ligt er vol mee al is daar in de terminal van het supermoderne vliegveld niets van te merken.
Het laatste stuk van de reis levert weinig gespreksstof op. Het vliegtuig heeft de lichten gedempt, er heerst een welhaast serene rust.
Dan om half 4 zondagmorgen landen we op Schiphol. De koffers laten niet lang op zich wachten. In de aankomsthal staan Jotte, Tosse en Melle. Wat een leuke verrassing. De reis zit erop. We nemen voor nu afscheid van Mar en Wim, zij rijden met Jotte mee.
Thuis duiken we snel onder de douche. We wassen het laatste Nepalese stof uit onze haren en oren. En dan het grootste cadeau: een zacht bed van 2.20 meter met frisgewassen lakenstof. Je hebt niet veel nodig om gelukkig te zijn.
Veel stof deze reis, in al zijn verscheidenheid. Maar het meest aansprekelijk is de stof tot nadenken. Het besef hoe goed we het in Nederland hebben en dan bedenken hoe we die welvaart een beetje kunnen delen met mensen die het minder hebben getroffen. Een paar euro's maken al het verschil. Ik weet dat mijn rol in Nepal pas gestart is. Ik hoop er nog vaker te komen met de Stichting SonMar Namasté die het bewijs is dat weinig al het verschil kan maken. We hadden nooit alle dingen kunnen doen die we nu hebben gedaan zonder de steun van heel veel mensen in Nederland die zich ook betrokken voelen bij het werk van de stichting. Heel veel dank daarvoor. Uit de grond van mijn hart zeg ik dan ook: namasté.