Dewalifestival, blije ontmoetingen

Iedereen hier is in opperbeste stemming en dat begint al een dag van te voren. Mensen staan uren in de rij om geld te kunnen pinnen. Er zijn er twee voor heel Pokhara waar mensen terecht kunnen die geld krijgen van werk wat ze gedaan hebben in India. Ook zie je dat iedereen druk is met het versieren van huis en hotel. Gisteren was het de dag van Laxmi waarbij zij geloven dat als Laxmi op je pad komt dan gebeuren er mooie dingen en vaak ook met geld. Er lopen groepen mensen op straat die muziek maken en zingen, ze ontvangen geld, fruit en zoetigheid. Dat geld besteden ze aan goede doelen, bijvoorbeeld arme en zieke mensen. In de avond heeft iedereen voor zijn winkeltje of huis een prachtig figuur in geweldig kleuren van poeder met kaarsje erbij. Ze hebben vanaf het figuur een pijl naar hun deur om aan te geven dat Laxmi welkom is. Sonja ging kijken bij een optreden en werd direct uitgenodigd om mee te lopen naar het volgende hotel en mee te zingen en te dansen. Heerlijk wat een feest!
Ook krijgen de honden de tweede dag een tikka en bloemenketting, leuk en grappig om te zien.
We zijn weer met Tilak en een taxi met chauffeur op pad gegaan naar Pokharastad. Tilak wist natuurlijk weer een vriend die een zaakje heeft.In Nepal geld het aloude Engelse gezegde: you scratch my back, I"il scratch yours. Prima want wij gaan toch inkopen doen en zo heeft Tilak weer wat te goed van hun, geweldig. Bij de eerste zaak kopen we 200 schriften en heel veel potloden! Bij de volgende zaak kopen we heel veel speelgoed voor buiten en voor binnen, zoals ballen, badmintonrackets, poppen, auto's, bordspellen en natuurlijk voor de kleuters tasjes met keukenspullen. Ook kopen we voor beide scholen een Carromboard.
Tijdens Dewali geven familieleden elkaar cadeautjes. Wij besluiten dat de taxichauffeur voor zijn kinderen ook een Carromboard krijgt. Hij kan het niet geloven en zegt wel 10 keer dat zijn kinderen nu een prachtige Dewali hebben en zeer blij zullen zijn. Hij glom van oor tot oor.
Terwijl Rene de schriften telt, loopt er een wijze oude man langs. Hij stopt voor Sonja's neus met zijn schaaltje met bloemen en geeft Sonja een tikka en zingt een liedje voor haar. WOW dat voelt als ontvangen!
Rene past niet meer in de taxi en vindt dat echt niet erg, nu mag hij bij Tilak achterop de motor. Rene is ook erg goed geworden in afdingen en als de verkoper al een prijs heeft genoemd en dat blijkt een foute prijs te zijn, houdt Rene voet bij stuk, haha. Een echte Nepalees!
Onze slaapkamer wordt steeds meer een pakhuis met gevaar voor eigen leven!
Als cadeau voor Tilak en zijn staf laten we t-shirts drukken met het logo van zijn hotel, natuurlijk bij onze vertrouwde winkel. Zij vinden het super gezellig als we komen en maken gelijk de enige stoel bij die er is, Sonja ook weer gelukkig. Een man op leeftijd gaat appels schillen om uit te delen aan ons. Sonja verteltt dat haar vader dat ook altijd doet en haar dat doet denken aan thuis. Hij is helemaal blij en Sonja krijgt een schouderklopje.
Gistermorgen zijn we samen naar de peace pagode gegaan. Met de taxi die daar gewoon op je wacht. Helaas blijkt dat je ook nog een paar trappen moet lopen. Om precies te zijn 456 treden afgewisseld met een enkel stukje steil oplopend pad. Son was het na een paar honderd treden wel zat, maar zette door. "Ik ben niet zover gelopen om nu terug te gaan", waren haar historische woorden ;-). De pagode is prachtig, het was de tocht zeker waard.
In het hotel komt er een groep muzikanten aan. 21 mensen in 1 busje! Ze gaan voor het hotel op een klein plaatsje alles opbouwen en wij wachten tot zij gaan spelen. Enfin, een uur later gaat het feest echt beginnen. Natuurlijk gaat Sonja weer meedansen op z'n Nepali. Daarna gaan ze de straat op. De volgende dag als de muzikanten willen vertrekken, start de bus niet. Geen probleem, met 14 mensen kun je bus aanduwen.
Vandaag komen Wim en Marjolein terug en wij starten zo met het sorteren van alle spullen die we gekocht hebben voor de scholen in de bergen, yes!